یادمه یکی دو سال پیش جایی نوشتم: دلم میخاد خودمو بیشتر بشناسم. 

الان و بعد گذشت این مدت میفهمم که تو همین مسیرم. وقتی اون نوشته رو گذاشتم هیچ فکر نمیکردم اینقدر سخت باشه. خیلی اتفاقات برام افتاد و چیزهای زیادی پیش آمد تا به اینجا رسیدم که جس کنم این من اونقدرا هم که قبلن فکر میکردم غریبه نیست. دیگه کم کم میتونم پیش بینی اش کنم. میتونم بفهمم برای هر کارش چه دلیلی داره. میتونم لجاجتی که پشت کاراشه، غروری که تو رفتارشه، ترسی که تو وجودشه... همه رو حس کنم. 

تازه میفهمم که هیچ وقت نمیشه اتفاقاتو گردن سرنوشت انداخت. این خود ماییم... خود من... که مسئولم